‘Mijn ouders waren allebei Nederlands-Hervormd opgevoed en leerden elkaar kennen tijdens catechisatielessen in Edam. Mijn vader, Anton Poot senior, deed de Zendingshogeschool in Oegstgeest en een medische opleiding in Leiden. Mijn moeder, Metjen Groot, volgde in Leiden een verpleegstersopleiding. Na een verloving van negen jaar trouwden ze op 8 augustus 1931. Mijn vader werd door de Indische kerk als zendingspredikant uitgezonden naar het Molukse eiland Buru. Vlak voor hun vertrek volgden mijn ouders een opleiding “Indische etiquette” om te kunnen omgaan met de hoge ambtenarij, zoals met het residentenechtpaar op Ambon. Eens per maand bezorgde een KPM-postboot de medicijnen, voeding en pakketjes op Buru. Op 17 april 1935 kregen ze hun dochter Eva op het eiland Ambon, waar wél een arts aanwezig was. Tijdens het verlof van mijn ouders werd ik geboren op 3 november 1938 in Edam en ik ben vernoemd naar mijn grootvader. Op mijn eerste verjaardag kwam ons gezin met de Johan van Oldenbarnevelt aan in Nederlands-Indië en mijn ouders gingen op Buru wonen. Op 5 februari 1940 werd mijn jongere broer Kees op Ambon geboren.’

‘Na het bombardement moesten alle gevangenen weg uit het compleet verwoeste kamp Tantui. We werden ondergebracht in een kerk op Ambon. Op 18 maart 1943 werden we per Japans troepentransportschip, de ‘Rio de Janeiro Maru 1’ overgebracht naar Celebes. Achteraf hoorden we dat dit schip bijna was getorpedeerd. De commandant van een onderzeeboot hoorde gelukkig nog net op tijd dat er gevangenen aan boord waren en heeft toen niet op de knop gedrukt. Mijn moeder werd met ons drieën geïnterneerd in het vrouwenkamp Kampili, voorheen een opvangcentrum voor tbc- en lepra-patiënten. Op 25 maart 1943 werd mijn vader geïnterneerd in het mannenkamp Paré Paré, een militaire kazerne, omgeven door een hoge schutting. Paré Paré lag aan de westkust, ongeveer 150 kilometer ten noorden van Makassar. Bij het eerste geallieerde bombardement op dit mannenkamp op 19 oktober 1944 vielen vijf doden en bij het tweede bombardement op 21 oktober 1945 vielen acht doden. Ook mijn vader en zijn kampgenoten moeten in doodsangst hebben gezeten. Wij werden als eerste bewoners van het vrouwenkamp Kampili ondergebracht in kleine stenen huisjes. Later kwam de nieuwe instroom gevangenen in zestien grote loodsen terecht. In dit kamp leefden we van dag tot dag. Na het eten werd geregeld de post uit het mannenkamp uitgedeeld. Vaak waren het doodsberichten over omgekomen familieleden. Dat leidde tot emotionele uitbarstingen van de weduwen en wezen. Als kind was ik altijd bang dat ik wees zou worden. Het luchtalarm ging zo vaak af. Je had allemaal een stukje rubber aan een touw om je nek hangen om tijdens de bombardementen in je mond te doen zodat je tanden niet kapotsloegen vanwege de enorme luchtdruk.’

‘Op 17 juli 1945, een maand voor de capitulatie van Japan, werd Kampili door de Amerikanen gebombardeerd met fosforbommen. Het hele kamp brandde hierdoor af. Ik zag mijn vriendinnetje Berthe Ploeger zeer zwaar gewond door een fosforbom. Ze is dezelfde dag aan haar verwondingen overleden. Zij was op 30 juni nog maar net zeven jaar geworden. Bij het bombardement vielen zeven doden en vele gewonden in het oude gedeelte van het kamp. Dit kwam omdat in dit gedeelte van het kamp de geïnterneerden moesten schuilen in loopgraven, die van boven open waren. In het nieuwe gedeelte van het kamp waren de loopgraven van boven afgedekt. Na het bombardement werden de 1.200 vrouwen en kinderen ondergebracht in een noodkamp in het naastgelegen bos, het zogenoemde ‘Boskamp’. Daar woonden we in bamboehutten en was er nauwelijks sanitair aanwezig. Ik ben nog naar ons huisje in kamp Kampili gaan kijken en er stond niets meer overeind. Tussen de restanten vond ik de zwartgeblakerde zilveren knip van het antieke beursje dat mijn moeder van haar grootmoeder had geërfd. Moeder bewaarde dit tijdens de kamptijd altijd in een bolletje wol. Mijn moeder was dolblij dat ik haar familiestuk had teruggevonden. Ik koester dit nog steeds, het is het enige aandenken dat is overgebleven uit Indië.’

‘Op een dag werden alle vrouwen en kinderen bijeengeroepen door de kampcommandant. Hij vertelde dat de oorlog voorbij was. Hierop werd er gelachen en gehuild, waarna het eerste en zesde couplet van het Wilhelmus werden gezongen. Bij velen liepen de tranen over de wangen. We moesten nog een tijd in het kamp blijven onder bewaking van de Japanse soldaten, omdat buiten het kamp de Indonesische vrijheidsstrijders Europeanen aanvielen. Na de capitulatie van Japan gingen wij zodra het mogelijk was naar Makassar, waar mijn vader een huurwoning voor ons had geregeld naast de Amerikaanse kazerne. Om de Soekarno-milities om de tuin te leiden, vertrokken we in een lijkwagen naar het vliegveld om naar Ambon te vliegen. Het eerste vliegtuig waarmee we zouden vertrekken was neergestort. We zijn via Balikpapan (Borneo) en het eiland Morotai, een basis van de geallieerden, in etappes naar Ceram gevlogen en verder met een boot naar Ambon gereisd. Op Ambon wilde vader de kerk weer opbouwen, maar ook daar begon de Bersiap.

Op een dag werden wij bedreigd door een vrijheidsstrijder met een klewang, die onze hoofden wilde afhakken. Mijn vader zei dat wij weg moesten rennen en hij wist hem tot bedaren te brengen. We vertrokken van Ambon naar Batavia, maar daar was de Bersiap nog heviger. Wij mochten pas mee met de boot naar Nederland nadat wij de mazelen hadden gehad. Ze waren bang voor besmettelijke ziekten aan boord. Op 1 maart 1947 vertrokken we op de ‘Boissevain’ uit Tandjong Priok naar Nederland. Mijn moeder, Eva en Kees kregen een hut toegewezen. Mijn vader en ik sliepen in een hangmat in het ruim bij de mannen. In Egypte in Port Said kwam het Rode Kruis aan boord met winterkleding. Mijn moeder kreeg een winterjas uit New York met een briefje in de jaszak met het verzoek te schrijven waar de jas terecht was gekomen. De gulle geefster heette Peggy Murphy. Mijn moeders broer hielp met het vertalen van de brieven. Nog jarenlang kregen we met Kerst een pakket met cadeautjes voor ons hele gezin uit New York.’

‘Op 26 maart 1947 kwamen we aan in IJmuiden, waar een broer van mijn vader, Joop Poot, op de kade stond te wuiven. We konden terecht bij mijn grootmoeder van moederskant, Eva Groot, in Edam. Mijn vader kreeg als dominee nog geen gemeente toegewezen van de kerk, dus er was ook geen woning voor ons beschikbaar. Hij werd aangesteld bij de binnenlandse zending. In 1948 werd ik alsnog in Nederland geopereerd aan mijn liesbreuk. Op mijn achtste jaar ging ik voor het eerst naar de lagere school in Edam. Door alles wat ik had meegemaakt, was ik zo onrustig geworden dat ik onhandelbaar was op school. Mijn ouders lieten me een andere lagere school in Nijkerk proberen, waar we verbleven in een zomerhuisje, maar daar werd ik van school gestuurd. In Edam mocht ik toch mijn lagere school afmaken. Op mijn veertiende ging ik naar de mulo, maar op mijn zestiende bleef ik zitten, omdat ik zoveel last had van nachtmerries. In 1958 werd ik opgeroepen voor militaire dienst. In dienst werd ik geplaatst bij de mariniers. Dit betekende, dat ik zou worden uitgezonden naar Nieuw-Guinea. Na mijn oorlogservaringen had ik daar absoluut geen zin in. De beste student van de mariniersopleiding zou niet mee hoeven te gaan. Hierdoor was ik zeer gemotiveerd en slaagde goed. Zo werd ik in mijn diensttijd als medisch analist geplaatst bij het Havenziekenhuis in Rotterdam. Na mijn diensttijd kon ik aan het werk bij het vrachtvervoer als jongste bediende bij de KNSM in Amsterdam en al snel kreeg ik in die sector managementfuncties.’