‘Rond de Nationale Herdenking van 4 mei krijgt de Zeeuwse oorlogsgeschiedenis nauwelijks aandacht in de landelijke media!’ ervaart Tiny Hendriksen-Geldof. ‘Ook de oorlogsgeschiedenis van Walcheren mag wel eens onder de aandacht worden gebracht. Ons gezin heeft erg geleden onder de Britse vergissingsaanval op Domburg op 1 november 1944. Circa vijftig burgers in het stadscentrum werden hierbij dodelijk getroffen door bomaanvallen van een Britse kanonneerboot voor de kust. De eerste granaat viel bij ons in de tuin en heeft ons gezin zwaar getroffen.’ Het heeft lange tijd geduurd voordat ze haar oorlogsverhaal aan iemand kon vertellen.

‘Voor zover ik weet is mijn hele familie geboren in Domburg op het Zeeuwse eiland Walcheren. Mijn ouders groeiden op als naaste buren en speelden dus hun hele jeugd al met elkaar. Mijn vader Willem Geldof (1901) was huisschilder en werkte bij de vrijwillige brandweer van Domburg. Hij was zogezegd een ‘rooie’, want hij was lid van de Sociaal Democratische Arbeiders Partij (SDAP) en niet-religieus. Mijn moeder Martina Wisse (1903) was Nederlands-hervormd. Dit verschil in overtuiging was voor hun beider ouders geen onoverkomelijke zaak en dus mochten zij trouwen in 1926. Ze kregen een huurwoning aan de Schelpweg. Mijn moeder was badjuffrouw op het strand en zij droeg dagelijks haar Walcherse klederdracht met het witte mutsje op haar hoofd, net zoals alle vrouwen op het eiland in die tijd. Als badgasten wilden baden, dan reden de badmeesters hen naar zee in een strandkar met een rood-wit gestreept houten badhokje erop bevestigd. Je mocht geen stukje huid op het strand tonen in die tijd, want dat was onzedig gedrag en dus verboden in die protestants-christelijke omgeving. Mijn moeder liep mee met de badgast in de strandkar en reikte vanaf de kustlijn de handdoek en kleding aan. Al het sjouw- en reddingswerk werd alleen gedaan door de badmeesters.

De eerste eigen woning van mijn ouders lag aan de Hogehilweg 6, pal aan de duinen. Ze kregen drie kinderen die Nederlands-hervormd gedoopt werden. In 1927 is mijn zus Leuntje geboren. Op 22 augustus 1933 ben ik geboren. Ik werd Catharina gedoopt, maar mijn roepnaam is Tiny. Enige tijd later in 1938 kwam ons broertje Jacobus erbij. Aangezien mijn ouders allebei bleven werken om rond te komen, pasten mijn grootouders Wisse vaak op. Wij hadden een heerlijke jeugd aan de Zeeuwse kust. Alle zomermaanden verhuurden mijn ouders ons huis aan badgasten. Dan woonden we in ons tuinhuis, waar we op een kleine houten zolder sliepen. We hadden niet veel ruimte nodig, want we brachten de lange zomerdagen met familie en vrienden op het strand door.’

‘Vlak voor de oorlog ging ik naar de openbare lagere school in Domburg. Ik kon goed leren en aardig tekenen. Toen de oorlog begon was ik bijna zeven jaar oud. Toen Nederland na het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940 capituleerde, bleef de provincie Zeeland zich tegen de Duitsers verzetten onder leiding van de Commandant van Zeeland, schout-bij-nacht Hendrik-Jan van der Stad, die zijn troepen overdroeg aan de Fransen. Zijn Franse hulptroepen probeerden vanuit Duinkerke in Vlissingen en Breda te komen. Op 15 mei vielen Duitse eenheden Zeeland binnen. In de ochtend van 17 mei waren Walcheren en Zeeuws-Vlaanderen nog niet in Duitse handen. Tijdens deze strijd in Zeeland trokken de Franse troepen zich terug vanaf de Sloedam naar Vlissingen om zo te ontsnappen aan Duitse krijgsgevangenschap. De Franse terugtrekkende troepen werden gesteund door het Franse scheepsgeschut. Circa veertig Franse granaten kwamen neer op het centrum van Middelburg, waar vele branden ontstonden. Wij zagen de rook boven Middelburg vanuit onze tuin in Domburg. Er vielen gelukkig niet veel doden onder de burgers, omdat de hulpdiensten de bewoners al hadden geëvacueerd. Mijn vader moest direct met zijn brandweereenheid uitrukken om de branden in het stadshart te blussen. Er waren 350 brandweerlieden uit Middelburg en omgeving bij het blussen betrokken. Op 17 mei capituleerden de Franse en Nederlandse troepen in Midden-Zeeland, waarbij toch zo’n 2.000 Franse en 6.000 Nederlandse soldaten helaas in Duitse krijgsgevangenschap terechtkwamen.’

‘Na de zomer van 1942 was de kust verboden Duits terrein. Vanaf 1943 vonden er steeds meer geallieerde bombardementen plaats op de Duitse verdedigingslinie. Mijn moeder was zo bang voor de geallieerde bombardementen dat mijn ouders in de zomer van ‘44 besloten om naar moeders zus, tante Ka Geertse-Wisse, te verhuizen. Zij woonde in Villa ‘t Maereltje aan de Noordweg. In september 1944 werd de Atlantikwall opzettelijk op meerdere plekken door geallieerde bombardementen getroffen, waardoor de dijken braken en grote delen van Walcheren onder water kwamen te staan. De geallieerden wilden op die manier de Duitsers verdrijven. Noodgedwongen moesten wij toen weer terug naar de Herenstraat E-56 in Domburg verhuizen, want dit huis in de binnenstad bleef droog. De hele stad lag wat hoger, zodat het water precies tot aan de bebouwing bleef staan. Al het boerenland lag onder water.’

‘Op 1 november 1944 werden granaten afgeschoten van een geallieerde kanonneerboot, de ‘Warspite’. Dit Engelse woord ‘Warspite’ betekent ‘oorlogszuchtig’ in het Nederlands. De Britten schoten per ongeluk op onze woonwijk. Zij namen per ongeluk niet de watertoren als uitgangspunt om te richten op de Duitse verdedigingswerken, maar de kerktoren. Daardoor vielen de granaten van de Warspite niet op de Duitse stellingen, maar midden in het centrum. Er waren circa vijftig doden. Deze Britse vergissingsaanval op Domburg werd ook ons fataal. De eerste granaat die deze kanonneerboot afvuurde viel op de put in de achtertuin van ons huis in de Herenstraat. Op dat moment stond ik in de gang bij de achterdeur samen met mijn vader en mijn zus te praten. Mijn vader en zus stonden in de deuropening en ik iets verder in de gang. Mijn broer was in het midden van de tuin aan het spelen, maar mijn moeder stond bij de waterput pal naast het huis de was te doen. Door de enorme knal vielen alle vazen van de kast en van schrik rende ik naar buiten. Na de explosie zagen we alleen nog een grote kuil op de plaats waar moeder bij de waterput had gestaan. Mijn moeders lichaam was vrijwel geheel verdwenen, aan flarden geblazen door de explosie. Dit beeld staat in mijn geheugen gegrift. Ik zie die grote kuil nog vaak voor ogen en kan deze laatste herinnering aan mijn moeder maar niet vergeten. Zowel mijn vader als ik zijn door de luchtdruk tegen de muur aan geslingerd, maar we bleven ongedeerd. Als gevolg van de luchtdruk bloedde mijn zus Leuntje uit haar neus en oren, maar ze kon nog lopen en rennen. Mijn broertje was door de luchtdruk verder de tuin in geslingerd, maar hij bleek wonderlijk genoeg ongedeerd.’

‘Mijn oom en neef hebben de overblijfselen van mijn moeder begraven. Na de oorlog werd haar kist bijgezet in een massagraf voor alle slachtoffers van het bombardement op Domburg. Enkele maanden later heerste er difterie en raakte mijn zus besmet. Op 5 februari 1945 is mijn zus ingeënt tegen difterie en zij overleed diezelfde dag nog. Op de grafsteen van mijn zus staan ook de namen, geboorte- en sterfdatum van mijn moeder. Nu had ik niemand meer om over mijn moeder te praten, want mijn broertje was nog te jong daarvoor. Ik miste mijn moeder en zus heel erg.

‘In 1949 begon ik in Haarlem aan een vooropleiding voor de gezinszorg en ik verbleef er in een internaat. Sinds het bombardement op 1 november 1944 had ik last van angsten voor ronkende vliegtuigen. In die tijd had ik vaak nachtmerries over de explosie in onze tuin en het rennen tussen de bommenregen door naar de schuilkelder. Vanwege mijn verdrongen oorlogservaringen had ik vaak nek- en hoofdpijn, maar ik wilde er niemand mee belasten. Na het behalen van mijn diploma in 1953 werkte ik als gezinsverzorgster voor de Nederlands-hervormde kerk in Buren in de Betuwe. Vanaf 1955 begon ik in Wageningen, waar ik een fantastische leidinggevende had. Zij was een goede maatschappelijk werkster en ze luisterde aandachtig naar mijn oorlogsverhaal. Ze wás er voor mij als ik het moeilijk had met het gemis van mijn moeder en mijn zus. Dankzij haar kreeg ik de kracht om verder te gaan. Vergeten doe je het niet, maar ik sta er niet meer dagelijks bij stil. Inmiddels droom ik niet meer over de oorlog, daar groeide ik op een gegeven moment toch overheen.